Σαν χθες....

Ο χρόνος κυλάει δε τον ακούς, πίσω δε γυρνάει...
κοιτάζεις βαγόνια σε άδειους σταθμούς, ρωτάς αν σ' αγαπάει...
πόσο δειλά στης καρδιάς τους σφυγμούς το ρολόι χτυπάει...
Ανασαίνεις καιρούς και παλεύεις γι' αυτούς που η μοίρα ξεχνάει...
Να φωνάξεις, να πεις, να χαρείς και να δεις
όλα εκείνα που θες...
μα στο τέλος πονάει, η ψυχή μαρτυράει
γεγονότα που γίναν σαν χθες...

Το ασ-ταίρι μου

Όταν ο ήλιος δύσει, τ' αστέρι ψάχνει ο νους μου...

να το φιλοξενήσει σε ουρανούς δικούς μου.

Κάθε αστέρι και ψυχή, κάθε ψυχή και δάκρυ..

πόσο αργά κυλά απ' του ματιού την άκρη. 

καρτερικά να αναζητάς εκείνο που χεις χάσει

και η καρδιά σου δε μπορεί τη θλίψη να ξεχάσει.

Όταν ο ήλιος δύσει τ' αστέρι ψάχνει ο νους μου...

να το φιλοξενήσει σε ουρανούς δικούς μου.

Πίνακας ψυχής

Τον καμβά της ψυχής μου τον έβαψες μαύρο, εσύ ζωγράφε του έρωτα δήθεν.. σχημάτισες το όνομα μου και δίπλα τη λέξη πόνος, μου έμαθες πως είναι να είσαι μόνος και υπέγραψες τον πίνακα. Δε τον αγόρασε κανείς, σε δυσφήμισα ζωγράφε μου φτηνέ και έτσι σε αποτελείωσα.

όλα δικά σου, τι κρατώ για μένα;

αυτό το βλέμμα,

αυτό το ψέμα,

πως ό,τι κι' αν γίνει θα μείνεις μαζί μου..

εσύ η ζωή μου, εσύ το φιλί μου

τι ήμουν για σένα;

ένας πίνακας ψυχής, μόνο ανάμνηση

''Πεταλούδα (ή) ψυχή''

Κάπως έτσι σηματοδοτείται η άνοιξη. όταν το πολύχρωμο γίνεται το φόντο της φύσης...όταν η ίριδα του ματιού συνηθίζει στον ήλιο, ποιος την είπε άνοιξη; του αξίζει μια θέση στο τόξο των χρωμάτων. Οι πεταλούδες το ξέρουν καλύτερα αφού προς τα εκεί πετούν.. όπως η ψυχή μας δοκιμάζει να στραφεί στο αγαθό.. Ίσως γι' αυτό κάποιοι τις πεταλούδες τις ταυτίζουν με τις ψυχές των ανθρώπων.. Αν τη κρατήσεις με δύναμη μπορεί να τη σκοτώσεις, αν τη κρατήσεις απαλά πολύ πιθανόν να σου φύγει.. αλλά και πάλι δε μπορείς να φυλακίσεις μια πεταλούδα. Τόσο καιρό σε ένα κουκούλι περίμενε τη μέρα να πετάξει. Έτσι και συ αναγνώστη μου, άσε τη ψυχή του άλλου ελεύθερη να πετάξει, να γνωρίσει χρώματα. Όσο και να σου αρέσει η πεταλούδα, αυτή γεννήθηκε για να πετά λεύτερη..