ένα χαμόγελο ελπίδας σε ένα φόντο γκρίζο
δε θύμιζες σε όψη εκείνο που ονειρεύτηκα
έμοιαζες περισσότερο με οφθαλμαπάτη.
Όπως αντίκρυζα τις λεπτομέρειες σου
προσπαθούσα να δικαιολογήσω την ενδυμασία σου
ρούχα καλοκαιρινά και μαύρα, πλήρης αντίθεση.
Ποιος σε φιλοτέχνησε;
Έκανα να προχωρήσω αλλά το βλέμμα μου εστίασε
υπέγραψε στην άκρη του καμβά, ο δημιουργός.
Αιχμάλωτοι ζωής
λυσσάξαμε μαινόμενοι
ανάγκη είχαμε σε όλα
αντίδοτο σε φόλα
Τι είναι αυτό που γεννά η φύση
και σκοτώνει ό,τι χτίσει;
Γενναία τρεμόπαιζε η ψυχή μας
ανάσα και κραυγή μας
αιχμάλωτοι καιρό
στον άνεμο φτερό
Ανυπότακτοι δήθεν μαχητές
φοβισμένοι μαθητές
ακατέργαστες νότες δίχως ήχο
μεθυσμένοι σε έναν τοίχο
Δίναμε τροφή για σκέψη
περιμέναμε τη στέψη
αιχμάλωτοι ζωής.....
αν το νερό στερέψει
αν στην αλήθεια σου εσύ
βρεθείς με μια σκέψη
θυμήσου εκείνα τα πουλιά
πετάνε όπου βρούνε
και του ήλιου το βασίλεμα
μονάχα ακολουθούνε
Αν φύγεις κάποτε ζωή
αν κάποιος σε φονεύσει
αν στην αλήθεια σου εσύ
βρεθείς με μια σκέψη
θυμήσου εκείνα τα βουνά
που ακίνητα θαρρούνε
για του ήλιου το ξημέρωμα
μονάχα αγρυπνούνε.
